والدۀ مقام معظـّم:
ای کودک پا درهوا، خوش می لمی در بطن ما
انـّا فتحنا فــَرْجـِنا، سیکدیر از این زهدان ما
نـُه ماه جا خوش کرده ای، خون خورده ای، حال کرده ای
جفتک زنی ملـّق زنی جای تشکّر پس چرا؟
زور می زنم، گوز می دهم، از فرط درد جون می دهم
تا بلکه تو لطفی کنی، بیرون جَهی از توی ما
مقام معظـّم:
ای مادر دلسوز ما، جا داده ای اینجا مرا
خون داده ای، جون داده ای، دادی مرا قدّ و بالا
اینجا گذارم پس کجا این سان بهشتی باشدم
چون پادشه تکیه زنم، دنیا بُوَد بر وفق ما
اینجا بسی گرم است و نرم، چون وان یکی آبش ولرم
لخت و پتی خوابیده ام بی ذرّه ای شرم و حیا
قابلۀ مقام معظـّم:
خانم بزن هر زور خود، بیرون کنی تا پور خود
این شا پسَر ماشاللـّا دیلاق می باشد بلا!
والدۀ مقام معظـّم:
مادر بیا بیرون بپر، در کشور ایرون بچر
ملـّا بشو همچون پدر، نونت رَوَد در مازولا
شاید که مردم خر شوند، روزی تو را رهبر کنند
آن هم نشد، روضه بخوان، نقدی به آوایی رسا
مقام معظـّم:
ای مادرم، از نون و روغن شد سخن در گوش ما
از رهبری، از سلطنت، سنگین عبا بر دوش ما
من روضه خوان نتوان شوم، کدّ یمین نتوان کنم
امّا ولایت کار ما، مَچ شد به استعداد ما
بگشای درز لعنتی، رهبر بیامد « یا علی! »
روزی شود ایران ز ما، همچون همین زهدان ما
قابلۀ مقام معظـّم:
ای شا پسَر زود باش بیا، دودول طلا بپّر بیا!
ای نایب مهدی بیا، باشد « علی یار شما! »
قیژک کولی
فروردین ١٣٩٠
